یزدفردا"تلسکوپ فضایی هابل ناسا یک خوشه ستاره‌ای پر زرق و برق که شبیه یک الماس مجلل بوده و حاوی مجموعه‌ای از درخشان‌ترین ستاره‌های کهکشان راه شیری است را شکار کرد.
این خوشه ستاره‌ای که Trumpler 14 نام دارد، هشت هزار سال نوری از زمین فاصله داشته و در سحابی کارینا، منطقه بزرگ شکل گیری ستاره واقع شده است.
از آنجا که عمر این خوشه تنها 500 هزار سال است، دارای جمعیت زیادی از ستاره‌های عظیم و درخشان در کل کهکشان راه شیری است که یکی از این ستاره‌ها HD93129Aa نام دارد.
در سال گذشته، هابل بیست و پنجمین سال تولد خود را در مدار پایین زمین جشن گرفت.
کشف ابر زمینی در کهکشان راه شیری از جنس الماس
ابرزمین Cancri e 55 در سال 2004 در اطراف یک ستاره نزدیک در کهکشان راه شیری کشف شد. دانشمندان پس از محاسبه جرم و شعاع این سیاره بیگانه و مطالعه ترکیب ستاره میزبان به تازگی اعلام کرده اند که این سیاره بیگانه از کربن (در شکل الماس و گرافیت)، آهن، سیلیکون کاربید و سیلیکات ساخته شده است.
شعاع این سیاره عظیم دو برابر و جرم آن هشت برابر بیشتر از زمین است؛ سرعت چرخش این سیاره به دور ستاره میزبان (مدت زمان هر سال آن) تنها 18 ساعت است و به قدری به ستاره نزدیک است که دمای سطحی ابرزمین به دو هزار و 100 درجه سانتیگراد می رسد.
سیاره ابرزمین Cancri e 55 به احتمال زیاد نخستین سیاره الماسی کشف شده در اطراف یک ستاره شبه خورشیدی محسوب می شود؛ سیاراتی از این نوع ترکیباتی کاملا متفاوت از زمین دارند که دارای مقادیر بسیار اندک کربن است.
نیکو ماجوسوجان سرپرست تیم تحقیقاتی دانشگاه ییل تأکید می کند: این نخستین بررسی یک سیاره سنگی با شیمی متفاوت از زمین محسوب می شود. سطح این سیاره بیگانه به احتمال زیاد به جای آب و گرانیت از گرافیت و الماس پوشیده شده است.
این سیاره بیگانه جزو پنج ستاره محاصره شده توسط ستاره شبه خورشیدی Cancri 55 محسوب می شود که در فاصله 40 سال نوری با زمین در صورت فلکی سرطان (خرچنگ) قرار دارد و با چشم غیر مسلح در آسمان شب قابل رویت است.
کشف زایشگاه ستاره ی جدید در کهکشان راه شیری
سحابی جبار یکی از درخشان ترین مناطق ستاره ساز در کهکشان راه شیری. زایشگاه های ستاره ی تازه کشف شده دیگر مانند سحابی جبار اخترشناسان را در تشخیص ترکیب و ساختار کیمیاوی کهشکان ما کمک میکند.بطور اوسط سالانه 7 ستاره در کهشکان راه شیری متولد میشود و اکثر ستاره های سنگین در مناطقی بنام (H II) متولد میشوند. چون گاز های موجود در این زایشگاه ها به علت تابش ستاره های جوان و سنگین تازه تولد شده درخشان یا یونیزه میشوند، این مناطق را به این نام یاد میکنند. دانشمندان بر این باور هستند که زایشگاه ستاره ی تازه کشف شده سر نخ هایی در مورد ترکیب یا ساختار کیمیاوی و ساختار کهکشان راه شیری بدست دهد.
به گفته توماس بانیا از دانشگاه بوستن می گوید " ما میتوانیم با وضاحت موقعیت این مناطق ستاره ساز را به ساختار سراسری کهکشان نسبت دهیم. مطالعات بیشتر به ما امکان خواهد داد تا پروسه تشکیل ستاره ها را بهتر درک نمائیم و ترکیبات کیمیاوی این گونه مکان ها را در فاصله های مختلف از مرکز مقایسه با هم مقایسه کنیم."
مناطق (H II) شامل سحابی جبار یا (M42) در جنوب کمربند جبار قرار دارد که با چشم غیر مسلح نیز دیده میشود و همچنین سحابی سر اسب است که تصاویر زیبایی از آن توسط تلسکوپ فضایی هابل تهیه شده. برای معلومات بیشتر در مورد این گونه زایشگاه های ستاره ی و تصاویر مختلف از آنها اینجا را کلیک کنید.
با مطالعه این گونه مناطق در دیگر کهکشان ها و در کهکشان راه شیری دانشمندن میتوانند ترکیب کیمیاوی و توزیع آن را در یک کهشکان بدانند. مناطق (H II) از ابر های مولیکولی عظیمی هیدروژن ساخته شده و تا زمانی که یک سقوط در داخل ابر اتفاق نیافتد آرام و ساکت است، اما در اثر سقوط یک ستاره و یا تکان ناشی از سقوط یک ابرنواختر قسمت هایی از گاز روی هم سقوط میکنند و در اثر تراکم ذرات توده های عظیمی بوجود آمده و در نتیجه ستاره ی متولد میشود. بعد از تولد و درخشش این گونه ستاره ها، تابش شان هیدروژن مولیکولی را از الکترون تخلیه می سازد.
اخترشناسان با استفاده از تلسکوپ های فروسرخ و رادیویی به درون گاز های ضخیم و کلفتی که در سراسر کهشکان راه شیری پخش شده اند، نفود کردند. با ترکیب اطلاعات (داده های) این تلسکوپ ها و چندین تلسکوپ بزرگ دیگر " نقطه های داغی" را کشف کردند که میتواند گزینه یا انتخاب خوبی برای مناطق (H II) باشند. برای تشخیص بهتر یافته های شان دانشمندان از تلسکوپ بسیار حساس رادیویی روبرت سی استفاده کردند تا فرکانس های رادیویی الکترون های را که با پروتون ها یکجا شده تا هیدروژن را ترکیب دهند، دریافت نمایند. این پروسه ترکیب مجدد برای تشکیل هیدروژن نشانه خوبی از مناطقی است که حاوی هیدروژن یونیزه شده یا (H II) می باشند.
این مناطق در نزدیکی لبه بیرونی میله مرکزی و بازو های مارپیچی کهکشان راه شیری قرار دارند. از موقعیت خورشید تا مرکز کهکشان راه شیری به تعداد 25 منطقه یا زایشگاه ستاره ی کشف گردید که مطالعه دقیق تر این مناطق میتواند اخترشناسان را در درک بهتر تکامل و ترکیب کهکشان راه شیری کمک کند.
- نویسنده : یزد فردا
- منبع خبر : خبرگزاری فردا
سهشنبه 23,آوریل,2024