هوالحی

روزی از روزهای تابستان                              کاروانی برفت از تهران

کاروانی که در هواپیما                           با سقوطی عجیب و پر غوغا   

 چون که از آسمان فتاد زمین           در زمین پیک حق بدی به کمین

چل نفر مرد، زن، کودک                      همگی از بزرگ تا کوچک

سوی حق پر کشید چه زود                   روحشان از میان آتش و دود

 کودکان پر از امید و خیال                             آرزوها به سینه مالامال  

 مادران صبور و پر احساس                    همه بر کودکان خود حساس

 پدرانی بزرگوار و خدوم                      چون یکیشان، شکیبی مظلوم  

همه رفتند کودک و مادر                         همه گلها به لحظه ای پرپر

روزها بگذرد چه گرم و چه سرد           لیک درمان نمیشود این درد 

چشمهای زیاد مانده به راه                  همه حسرت به سینه مانده و آه 

 نیست دیگردر این چهل شب و روز      هیچ کس باور و یقین و هنوز 

   همه در فکر بازگشت زمان                بعد کابوس و حسرت و حرمان   

 جای آن مردها و آن زنها                           مانده اعمال و یادشان تنها 

جای آن مرد کوشش و کاری                     نام او مانده روی بلواری 

  نام او رستم طبس باشد                        نه که نامش همین و بس باشد 

او رجایی به شهرمن بوده                                با هنر تر ز انجمن بوده  

  در طبس خدمت فراوان کرد                 کارهای نشد، چه آسان کرد  

کاروان رفت و غصه و غم دید              هرکه این ماجرا از آن بشنید  

 بهر شادی جمله اموات                                برمحمد وآل او صلوات

آنگاه که پیک حق در امتداد جمله انا لله و انا الیه راجعون به حریم جان هرکس وارد شده و به زندگی هر کس خاتمه میدهد هیچکس را یارای مقابله با او حتی به اندازه ثانیه ای نیست. مرگ کلمه حقی است که برای هر ذیجودی تعریف شده و طعم آن را خواهد چشید.(کل من علیها فان ویبقی وجه ربک ذوالجلال والاکرام) انسان نیز به عنوان اشرف مخلوقات از این رویداد مستثنی نمیباشد. چرا که اشرف انسانها که وجود مقدس پیامبر بود نیز از این پل عبور نمود.

 اما در این دنیای فانی تنها چیزی که از انسان باقی میماند اعمال و رفتار اوست. اعمالی که گاه به لعن و نفرین مردم وگاه به دعای خیر وآمرزش طلبیدن که به باقیات الصالحات تعبیر میشود ختم میگردد. در سی و ششمین سالگرد زلزله اسفناک شهر طبس و چهلمین روز سقوط هواپیمای مسافربری پرواز تهران – طبس، بهتر است به خود تلنگری بزنیم که شاید بعدی ما باشیم. شاید حتی فرصت فرار نداشته باشیم. بی شک تمامی کسانی که در سانحه هوایی چهل روز پیش از میان ما رفتند برای مردم عزیز و محترم بودند وهمه داغدار آنها شدند. اما کسی که نام آشنای پیر و جوان بود و در میان همه مردم طبس از احترام خاصی برخوردار بود، کسی نبود الا مهندس سید ماشاءلله شکیبی. شاید برای همین بود که در روز تشییع جنازه مردم نام اورا فریاد میزدند. چرا که از او خیر های زیاد به آنان رسیده بود. و چه زیبا احترام کردند و باحضور خود قدر دانی خود را اثبات کردند.جا دارد به شهر خودمان بگوییم:

آنکس که تورا شهر طبس کرد شکیبی است     آباد ز ویران و عبس کرد شکیبی است

     ای شهر طبس فخر نما بر پسر خویش         آنکس که رهایت زقفس کرد شکیبی است

 از بهر تو با سعی و تلاش وعمل وکار        بی منت و بی مزد و هوس کرد شکیبی است

 آنکس که مثالش نبود در همه شهر              دارایی خود وقف طبس کرد شکیبی است

 آنکس که تو را داد نشاطی و صفایی                 آماده تو را بهر نفس کرد شکیبی است  

  آنکس که تو را کرد همایی و کرامت       چون آب به رگهای طبس کرد شکیبی است

آباد نبودی اگر این آب نبودی                     نهرین تو را همچو ارس کرد شکیبی است

    آری چهل روز گذشت و باید سفر بی بازگشتشان را باور کنیم اما دیگر زانوی غم به بغل گرفتن و اشک ماتم ریختن هیچ چیز را تغییر نخواهد داد. پس لازم است برای شادی از دست رفتگان و عزیزان سفر کرده و بخصوص برای آسایش روح بلند مهندس شکیبی به سرعت مجموعه ای از بزرگان و نخبگان تشکیل شده و با مدیریتی جهادی وتلاشی مضاعف طرح های آن بزرگ را یکی پس از دیگری به بار بنشانند. چرا که این طرحها گاه پتانسیل استان شدن به طبس میدهد وچشم هزاران جوان جویای کار به آن دوخته شده است. وبعض از این طرحها نیز آبادانی طبس را تضمین میکند. و این به معنی بزرگ شدن و به خود بالیدن هر چه بیشتر خود و فرزندانمان خواهد بود. روحش شاد و راهش پر رهرو باد. ان شاءلله                       

• نویسنده : یزد فردا
• منبع خبر : خبرگزاری فردا