در روزهایی که دولت اوباما روزهای پایانی خود را می گذراند در میان حیرت بسیاری شورای امنیت سازمان ملل متحد قطعنامه ای را تصویب نمود که ایالات متحده آمریکا آن را با رای منفی خود وتو نکرد. قطعنامه ای که اسرائیل را بخاطر شهرکسازی در کرانه باختری و غصب و مصادره اراضی فلسطینیان سرزنش می کند.

بسیاری از جمله کشورمان از صدور این قطعنامه استقبال نمودند. اما مشکل اصلی این قطعنامه غیر الزام آور این است که اساس این قطعنامه بر روی دو ملت و دو سرزمین پایه گذاری شده است. این در شرایطی است که سالها است برای مردمان غیر یهودی فلسطین سرزمین جدایی باقی نمانده است. به غیر از نوار کوچک غزه که یکی از متراکم ترین نقاط روی زمین می باشد و فلسطینیان بسیاری را در خود جای داده است در جای جای سرزمین فلسطین و از جمله کرانه باختری سیاست گسترش شهرک نشینی باعث ترکیب شدید جمعیتی یهودیان فلسطین با غیر یهودیان فلسطینی شده است. فرض کنید از همین فردا اراده تمامی اعضای موثر شورای امنیت سازمان ملل متحد و حتی اراده دولت اسرائیل بر این قرار گیرد که در فلسطین دو دولت و دو سرزمین جداگانه تشکیل شود. دولت ملت غیر یهود فلسطین می خواهد در کجای این سرزمین تشکیل شود؟ در باریکه غزه که از کرانه باختری جدا افتاده است این دولت تشکیل خواهد شد؟  یا در کرانه باختری که جای جای آن در نیم قرن گذشته شهرکهای یهودی تاسیس شده است؟ سرنوشت و جایگاه بخش عظیمی از اعراب فلسطینی که در کرانه باختری و باریکه غزه زندگی نمی کنند چه خواهد شد؟

اگر براستی شورای امنیت می خواهد مشکل فلسطین را حل نماید، راه آن پیمودن سیاستهای شکست خورده قدیمی نیست. راه حل مسئله فلسطین تضاد و اختلاف افکندن بین یک ملت و دوپاره نمودن آن ملت به ملت عرب و ملت یهودی نمی باشد. اگرفلسطینی، خواه یهود فلسطینی خواه عرب فلسطینی صلح و آرامش می خواهد راه صلح در فلسطین از میان روبرو شدن گروههای اجتماعی فلسطین با ترسهای خودشان می گذرد. ترس واقعی که باعث نزاع در بیش از نیم قرن گذشته در فلسطین شده است نگاه نا متعادل و ناعادلانه همه گروههای اجتماعی فلسطین به یکدیگر بوده است. تا این ترس در فلسطین وجود دارد یک یهودی بایستی بخاطر بازدید ساده ای از قدس که برای اونیزهمانند مسلمانان مقدس می باشد  چاقو بخورد یا یک یهودی با نگاه اشغالگرانه خود به نامی کمتر از اسرائیل برای فلسطین رضایت ندهد.

اگر شورای امنیت براستی به فکر پایان یافتن به درد و رنج مردم عرب و یهودی فلسطین می باشد بایستی به فکر هزاران آواره ای  که به علت این نزاع از سرزمین فلسطین آواره شده اند و برگرداندن آنها به فلسطین باشد. حتی بایستی به فکر یهودیانی که در قرون گذشته از فلسطین رانده شده اند باشد، به فکر راههای مسالمت جویانه برای مشارکت تمامی ملت فلسطین خواه یهودی، مسلمان یا مسیحی درتشکیل دولتی واحد برای ملتی واحد باشد. آیا زمانی خواهد رسید که تمامی ملت فلسطین خواه مسلمان، یهودی یا مسیحی شجاعانه با ترسهای خود روبرو شوند و مدبرانه تصمیم گیری کنند؟

ا

• نویسنده : یزد فردا
• منبع خبر : خبرگزاری فردا