یزدفردا

راضیه حسینی:

اتفاقاً بازیکن‌های فوتبال هم یک زمانی می‌گفتند قرارداد میلیاردی ندارند. راست هم می‌گفتند در عین نداشتن، داشتند. در قرارداد، مبلغ پایین نوشته، و به عناوین دیگر جبران می‌شد. حالا هم همین است.

کاری ندارد، مدارس موردنظر شهریه را روی ۱۴۵ میلیون، یا حتی کمتر، فیکس می‌کنند و بعد از آن، نوبت قسمت جذاب ماجرا می‌رسد.

انواع کلاس‌های فوق‌برنامه، از درسی تا غیردرسی، از یوگا، تا سوارکاری، آموزش تست‌زدن زیر آب، تست‌زدن روی آب، تست‌زدن در حال پرواز با پاراگلایدر، هنگام بانجی جامپینگ و…

پس از آن، سفرهای علمی و درسی شروع می‌شود. سفرشان طوری خاص و با انواع آپشن‌ها برنامه‌ریزی می‌شود که فقط مانده یک خانم فِرِیزر با اتوبوس زرد بیاورند و بچه‌ها را با آن به داخل بدن بفرستند وگرنه تشریح قلب واقعی و انجام عمل جراحی با ای آر  وی آر هم هست!

پس از آن، نوبت سرو وعده‌های غذایی می‌رسد. برای تقویت حافظه و بالارفتن قدرت یادگیری، چهار روز در هفته خاویار سرو می‌شود، ناهار، گوشت بره‌ی کوه‌های آلپ که در کنار گوش‌کردن به سمفونی بتهوون علف خورده و ماساژ دیده، به همراه صدف مروارید دار که در دنیا فقط اندازه‌ی بچه‌های مدرسه وجود دارد.

حساب کنید همین چند آپشن چقدر هزینه را بالا می‌برد و تازه چقدر دیگر می‌توان با انواع‌واقسام برنامه‌های دیگر باز هم قیمت را بالا برد.

به این‌که یک عده دوست دارند فرزندشان در این مدارس درس بخواند و هرچه قدر هم پولش باشد مهم نیست، کاری نداریم. اصلاً به ما چه؟ پول‌شان زیادی است، می‌خواهند یک‌جوری خرج کنند.

نمی‌توانند مدام بروند اکسسوری میلیاردی بگیرند و در اینستاگرام پزش را بدهند، بالاخره فالوورها هم گزینه‌های جدید و جذاب می‌خواهند و چه چیز بهتر از روکردن مدرسه‌ی فوق لاکچری برای دلبندشان؟

فقط یک چیز را متوجه نمی‌شویم. دقیقاً از چه زمانی تحصیل هم لاکچری شد؟ چرا فقط یادگرفتن لاکچری می‌شود و حتی بادش هم به معلم‌ها نمی‌خورد؟ اصلاً معلم بیچاره به دانش‌آموزانی که با شهریه‌های چند صد میلیونی وارد مدارس شده‌اند چه چیز باید یاد بدهد؟ چطور بگوید علم از ثروت بهتر است؟

چطور بگوید جناب سعدی می‌فرماید: «خرد باید اندر سر مرد و مغز/ نباید مرا چون تو دستار نغز»

اصلاً وسط این‌همه ثروت، شعر به چه‌کار می‌آید؟ کلاس ادبیات را تعطیل کنید و بروید کنار استخر اختصاصی آفتاب بگیرید!