یزدفردا

اگر تورات را خوانده باشیم می بینیم در عهد باستان همواره رقابتها و نزاعهایی بین بنی اسرائیل و مردمی که تورات آنها را فلسطینی می خواند وجود داشته است. چنین رقابتهایی در زمانهای گذشته بین اقوام و طوایف مختلف بر سر زمین، آب و چیزهایی دیگر در سراسر جهان بین اقوام مختلف و در نواحی که منابع محدود بوده است وجود داشته است. بنظر می رسد در عهد باستان، بنی اسرائیل مردمی که به غیر از مردم طایفه خود در آنجا زندگی می کرده اند را فلسطینی می نامیده اند. 

اکنون بعد از گذشت هزاران سال معنی کلمات تغییر یافته است. دیگر نمی توان مردم فلسطین را طایفه ای خاص نامید. اکنون مسلمانان و مسیحیان زیادی وجود دارند که خود را فلسطینی می نامند. بنابر این نام فلسطین بر این منطقه خاص که زادگاه ادیان بسیاری می باشد بطور عام دربرگیرنده همه مردمی است که از گذشته های دور تاکنون در این منطقه زندگی می کرده اند می باشد. طبیعی است که مردم یهودی نیز که از گذشته های دور در این ناحیه زندگی می کرده اند و یهودیانی که در طول تاریخ از آنجا رانده شده اند را می توان فلسطینی نامید. 

سیاست استعماری دولت انگلستان بعد از استقلال کشورهایی که در استعمار خود داشت بر این بود تا ریشه اختلافاتی را در کشورهای تازه استقلال یافته بکارد و این کشورها بخاطر وجود این ریشه های اختلافی همواره در درون خود درگیری داشته باشند تا همیشه راه برای دخالت انگلستان در امور داخلی آن کشورها باز باشد. بنابر این سیاست در بحرین که اکثریت آنان شیعیان بودند پادشاهی سنی را به حکومت گماشت. در عراق وسوریه نیز به شکلی مشابه مردم آن کشورها را درگیر اختلافات طایفه ای و نژادی ساخت. در مورد کشور فلسطین نیز این بلا را بر سر آنان آورد و به نام تشکیل دولتی یهودی در ارض موعود سیل یهودیان سراسر جهان را به این ناحیه روانه ساخت تا مردم این ناحیه را با خودشان درگیر کند. این در حالی بود که مردم این منطقه می توانستند از هموطنان تاریخی خود استقبال کنند، انگلستان بر روی نزاعهای تاریخی یهود_ اسلام حساب باز کرده بود. حسابگری انگلستان درست از آب در آمد. مسلمانان و یهودیان فلسطین به نزاع با یکدیگر مشغول شدند و استقبال از هموطنان تاریخی خود را نپذیرفتند. حکام دست نشانده و فریب خورده عرب با به راه انداختن جنگ عرب_ اسرائیل و درگیر ساختن خودشان در نزاع داخلی فلسطینیها، باعث آوارگی بخشی از مسلمانان فلسطینی بدست هموطنان تاریخی خود شدند. 

اما آیا یک یهودی می تواند خود را فلسطینی بخواند؟ سوال را به شکل دیگری طرح می کنیم. آیا برای یک یهودی بهتر است خودش را اسرائیلی بداند یا خود را فلسطینی بنامد؟

کشور اسرائیل یا فلسطین را بطور موقت ترک می کنیم و به چند صد کیلومتر نزدیکتر به ایران خودمان برمی گردیم. آیا برای یک یزدی، اصفهانی، یا مشهدی بهتر است کشورمان کشور فارس یا «فارسیه» نامیده شود یا نام موجود ایران، بهترین نام برای کشورمان می باشد؟ بدیهی است اگر نام کشورمان فارسیه بود این نام زمینه ای برای نزاع و تنفری عمیق بین فارسها با مردم غیر فارسی که در کشورمان زندگی می کنند، می شد. سالها خون جوانان فارس و کرد و لر و عرب و ترکمن و گیلک و مازندرانی و آذری تنها بخاطر یک نامگذاری ساده بر روی زمین می ریخت.

دوباره به سرزمین فلسطین یا اسرائیل باز می گردیم. همین دلیلی که برای کشورمان ذکر شد بخوبی نشان می دهد چرا برای یک یهودی بهتر است خود را فلسطینی بنامد تا اسرائیلی. همچنانکه ما ایرانیان نگران هموطنان تاریخی خود مثلا پارسیان هندی هستیم و بایستی از آنها حمایت نماییم و همانطوریکه ما یزدیها سالهاست بخوبی از امکانات آنها در یزد بهره برداری می کنیم، فلسطینیها نیز نمی توانند نگران هموطنان تاریخی خود، یهودیان سراسر جهان نباشند. همچنین یهودیان اسرائیل، یا یهودیان فلسطین نیز نمی توانند نگران هموطنان مسلمان خود که بخاطر نزاعهای اخیر و تفرقه اندازی دیگران آواره کشورهای سراسر جهان شده اند نباشند. این دلیلی بسیار روشنی است که یهودیان سراسر جهان را آوارگان فلسطینی بنامیم. اگر چه بسیاری از آنها به علت هوش و درایتشان در سرزمینهایی که تبعید شده اند آینده بهتری را برای خود بنا نموده اند.