امید حسین مرشدی

حرف و حدیث در مورد قراردادهای نجومی فوتبالیستهای به اصطلاح حرفه ای، حرف امروز و دیروز نیست و شاید آنچه که این روزها اصحاب رسانه و ورزش نویسان بیان می کنند و می نویسند تکرار مکررات است؛ اما این رسالت آنهاست. در چند سال اخیر، در آستانه رونمایی از رقابتهای لیگ، بیش از هر گونه تنوع، پیشرفت و خلاقیتی که فوتبال را برای علاقه مندان به فوتبال ایرانی جذاب کند، ارقام نقل و انتقالات فوتبالیستها خودنمایی می کند و نقل محافل ورزشی ما شده است. به راستی از برگزاری لیگ برتر فوتبال چه می خواهیم؟ مگر غیر از این است که در چند سال اخیر تماشگر کم کم با سکوها خداحافظی کرده، او که به هر قیمتی حاضر می شد برای تماشای بازی تیم محبوبش در سرما و گرما خود را به ورزشگاه برساند. پس دلیل چیست که هر سال دریغ از پارسال؟

این روزها بیش از بالا بردن عیار و کیفیت برگزاری لیگ، فوتبال چشم نواز و تماشاگرپسند، کمک به تیم ملی و ... بحث حاشیه ای قرارداد ها مطرح است. شاید برخی از این آقایان فوتبالیست بگویند کشورهای عربی و چه و چه چند برابر این قراردادها را به بازیکنانشان پرداخت می کنند.

عزیزان اینجا ایران است. شما در نظر بگیرید وقتی یک پزشک جراح، عضو هیئت علمی دانشگاه، وکیل، قاضی، مهندس نمی تواند به ارقام دریافتی شما حتی فکر کند، پس تکلیف طبقه متوسط و پایینتر از آن مشخص است.

یکی می گفت: صد رحمت به زمانی که فوتبال ما به اصطلاح حرفه ای نبود. ورزشگاهها جای سوزن انداختن نداشت . حالاچه؟

اگر لیگ ما کیفیت لازم را داشت، کی روش مجبور نبود این ور و آن ور به دنبال آن باشد که به هر طریقی برچسب ایرانی به بازیکن بزند و او را ملی پوش کند.

آقایان فوتبالیست، همه در جام جهانی به وضوح جایگاه فوتبالمان را دیدند، دیگر نیاز به ادعاهای کذایی نیست. بعد از جام جهانی به نحوی اعلام شد که گفتیم به به، ملی پوشان ما همه لژیونر شدند، آیا این گونه شد؟ چو دانی و پرسی سوالت خطاست.

اگر لیگ ما پویا و زایا بود، اگر هوادار بازی جذاب از تیمش می دید، کیفیت بازی سال به سال ارتقا می یافت، شک نکنید به جای حرفهایی که امروز مطرح می شود همه می گفتند: هر چه می گیرند نوش جانشان. ماجرا از زمانی خنده دار می شود که گفته شد امسال ارقام قراردادها، باید شفاف سازی شود و بلافاصله بعد از اعلام، مشخص شد که بله چه خبر است، مسئله تازه ای نیست، معنای شفاف سازی را هم متوجه شدیم، چه کسی را فریب می دهیم؟! خودمان را؟!

سوالات زیادی دربین اهالی فوتبال مطرح است که ای کاش آنان که باید درمقام پاسخگو ظاهر شوند پاسخی عملی وقانع کننده برایش داشتند.

اگر باشگاههای ما خصوصی بود کدام عقل سلیمی ،بااین شرایط حاضر بود هزینه ها را متقبل شود؟

به صورت میانگین، درمدت زمان یک دیدار لیگ برتر، چند فرصت جدی روی دروازه ها حادث می شود که تماشاگر برای این بازی در گیرانه، با اشتیاق مجبور به پیگیری بازی تا پایان شود؟

درسالهای اخیر، تیم قهرمان لیگ به طور میانگین در هر بازی چند امتیاز کسب کرده است؟ ابهت قهرمانی رادارد به نحوی که هر تیمی دراندیشه شکست این مدعی راداشته باشد و هواداران جدیدی به سمت این تیم بروند.

در پاسخ به بعضی از بازیکنان فوتبال این مملکت که دریافتی خود را درقیاس با فوتبال تراز اول جهان ناچیز می دانند باید گفت کجای دنیا بدین سبک وسیاق، میزان تمرین و مسابقه این ارقام به بازیکن می دهند. به نشان اعتراض بطری آب پرتاب کردن و به پیراهن توهین کردن کجای فوتبال حرفه ای تعریف شده است. بازیکن تمام وکمال در اختیار باشگاه است. اصلاً از کدام منظر فوتبالمان شباهت به حرفه ایها دارد؟ بله شاید فقط دریافتی ها...

این است حال وروز فوتبال ما، بعداز سالیان سال هنوز نتوانستیم یک ورزشگاه استاندارد و بین المللی آبرومند احداث کنیم. به یک تساوی و دو شکست ازجام جهانی خرسندیم. فوتبال ایرانی به کجا می رود؟ استعدادها و پتانسیل های بیشماری داریم که باید از آنهابهره جست و باید دانست کجا، کی و چگونه هزینه کرد یا بهتر بگویم سرمایه گذاری کرد. تو خود بخوان حدیث مفصل ازاین مجمل…

 

 

> مطلب این صفحه را به زبان دلخواه خود ترجمه کنید

 

این خبر را با دوستان خود به اشتراک بگذارید

  •  پایگاه خبری" یزدفردا" نظراتی را که حاوی توهین باشد منتشر نمی‌کند.
  • لطفآ از نوشتن نظرات خود با حروف لاتین خودداری نمائید.
  • نظرات ارسالی شما پس از مطالعه دقیق، به قسمتهای مختلف تحریریه ارجاع داده خواهد شد.
  •  ایمیل  "info@yazdfarda.com" پل ارتباطی مخاطبان با یزدفرد و آماده دریافت نظرات،گزارشها ومسندات خبری شماست.

 

  • نویسنده : یزد فردا
  • منبع خبر : خبرگزاری فردا